Over Disorderline
Het grafittikunstenaarsduo Stein-Prince van DISORDERLINE getuigt duidelijk van een technisch onderbouwde knowhow en background, en een eclectische, grondig verkende voedingsbodem.
Over hun werk
Hun werk vertoont creatieve speelsheid, triggert jeugdige verwondering en stelt het waarnemingsvermogen en zintuiglijk verstand op de proef, door een voorliefde voor het welgemikt, gedoseerd gebruik van trompe l’ oeuil, en variaties op de principes van suggestie en beeldmanipulatie. Daardoor worden het breinbrekende, enigmatische interpretaties op, en escapades van de tastbare werkelijkheid. Deze benadering dompelt de toeschouwer onder in de wereld van het structuralistisch-abstract realisme waar hun werken zich thuis voelen.
De steeds terugkerende signature breuklijnen, typerend voor hun stijl en haast hun handelsmerk, doen makkelijk denken aan structuren op moleculair niveau, of grillig door prisma’s gebroken kristalheldere ijsschotsen, die aardse logica en ’s levens zekerheden tarten. Er wordt gewerkt met, en handig ingespeeld op het totaalcanvas van de omgeving en achtergrond, het kunstwerk speelt zich evenzeer af en bevindt zich niet langer enkel binnen de randen van de lijst, maar ook daarbuiten.
De materiële setting maakt deel uit van de creatie, en wordt daarin geïncorporeerd. De scheiding tussen binnen- en buitenwereld, tussen wereld en individu valt weg, en dit voelt voor mij sterk aan als een boeddhistische gedachte.
Over hun werk in AZ Alma
Disorderline maakte van grijze betonvlakken in de parkeergarage maar ook buiten op het ziekenhuisterrein kleurrijke werken. Het ganse beeldveld wordt als doek beschouwd, de muren vertellen een alternatief verhaal, en staan in dialoog met het landschap. Verscholen imaginaire panorama’s worden vernuftig en met veel fantasie blootgelegd. Toevallig zonlicht, schaduw en lichtinval worden vaak geregistreerd en geven aan het tafereel de indruk mee van een authentieke momentopname.
Hun telepatisch-organische manier van werken en spontaan gedrag tijdens het schilderen maakt dat de afscheiding in de grenszone tussen de artistieke ego’s onherkenbaar worden. Het is met andere woorden achteraf gezien moeilijk nog te onderscheiden welke delen van het werk van wiens hand zijn. Het is een intuïtief en woordeloos proces, onlangs door iemand poëtisch en welluidend beschreven als ’Une Conversation en Peinture’.
Een spel dat boeiend is om te aanschouwen, een gesofisticeerde dans van mentale spinsels, neuronenbokkensprongen en een lekkere injectie gezonde gekte. Naadloos, clever uitgekiend, met als eindresultaat dat het uiteindelijk net het effect en de impact op de kijker is, diens reactie is, hetgeen het kunstwerk vervolledigt, z’n ware aard en betekenis onthult.
Tenslotte, en dit vind ik persoonlijk heel mooi, tonen ze subtiel hun sympathie voor het karakter en de waarden die dit ziekenhuis uitstraalt, door hun eigen DISORDERLINE-logo te versmelten met het ALMA-hart-embleem. (Tobias 'T1-KO' Reyntjens).
